Templu prerromanikoa suntsitu ondoren, santutegia eraiki edo bereraiki zen, 1032 urteaz geroztik, dokumentuetan aipatzen da, eta 1074 konsagratzen da. Seguraski, santutegi erromanikoa absideak dauden lekuraino iritsiko zen.

Santuarioko nabeak barrutik ikusita

XII. mendearen lehenengo zatian, templua erabat bukatzen da eta 1141 berriz konsagratzen da. Lau hamarkada geroago, bere barnean kapera bat osorik eraikitzen da, arkitektoniko elementu guztaik dituelarik: lau harresi eta teilatua, eliza orientatua dagoen bezela, bere burua Ekialdera begiratzen. Talde arkitektonikoa, aldaketa txiki batzuen salbuespenarekin, gaur egun gure begiek ikusten dutenaren berdina da.

Templuak, hiru nabe ditu, eta lau longitude bakoitzak. Erdian dagoen nabea besteak baino zabalagoa da eta hirugarren tramuan lehen aipatu dugun kapera aurkitzen da, arkitektoniko taldearen bereizgarritasun bilakatzen delarik.

Templuaren burua hiru absidek osatzen dute. Erdiko, barnealdetik ultrazirkularra da eta kanpotik poligonala. Aldemenekoak eztuagoak dira. Lurraren ezegonkortasunarengatik, elizaren zorua bost nivel desbedinetan aurkitzen dugu, pixkanaka eskaloi batzuen bitartze jeisten delarik, tramu desberdinak ongi desberdinduz, burutik hanketara (ekialdetik mendebaldera) eta ebanjelioaren nabetik epistolaren nabera ( iparretik hegoaldera).

Elizaren sarrera, nartex edota atrio itxi baten bitartez lortzen da, eguraldi traketsak dauden lekuen eraikin egokiak. Elizaren oinetan zutitzen da atrio itxi hau, nabe bat gehiago bezela, baina transversal sentiduan. Inguru hau templuarekin harremanetan jartzen da, hiru ate errejatu batzuen bidez, hiru nabeen ate-sarrerak.